Δάφνη Νεροτριβιάς

Πάρα πολλές παραλίες από αυτές που έχουμε επισκεφτεί μοιάζουνε μεταξύ τους σα δυο σταγόνες νερό. Μεγάλες ταβέρνες κατά μήκος της ακτής, τραπέζια τετράγωνα ξύλινα με ψάθινες ή δυστυχώς, άσπρες πλαστικές και κάποιος στην είσοδο  να σε προσκαλεί να περάσεις στα ενδότερα.

Είναι όμως κάποιες παραλίες που παρέμειναν γραφικές. Η επέμβαση του ανθρώπου περιορίστηκε στα απολύτως απαραίτητα, αφήνοντας τη φύση να δράσει από μόνη της. Μια τέτοια παραλία είναι η Δάφνη της Νεροτριβιάς. Για να φτάσεις σ’ αυτήν περνάς μέσα από τα Πολιτικά, ανηφορίζεις αγκομαχώντας στη Νεροτριβιά κι από κει ψηλά βιγλίζεις το επίνειό της. Τη Δάφνη. Ακολουθώντας έναν ελικοειδή δρόμο φτάνεις πρώτα σε μία παραλία με πέτρες και καθαρά νερά. Αν θέλεις να τα δεις όλα όμως, πρέπει να συνεχίσεις έως το τέλος του δρόμου. Εκεί θα αποζημιωθείς.

Έχει μία γραφικότατη ταβερνούλα με τρία περίπου επίπεδα, βρύσες που τρέχουνε ασταμάτητα και μία «ποιητική» παραλία. Εκεί αλαργεύει ο νους, βλέπεις τι φτιάχνει ο Θεός όταν είναι στα κέφια του ή τι είχε φυλάξει για ίδια χρήση, αλλά λυπήθηκε τους κλαψιάρηδες έλληνες και τους το χάρισε, όπως λέει ένας ρωσικός μύθος.

Σ.Π.Παπασηφάκης